( و إنْ جَنَحُوا لِلسَّلْمِ فَاجْنَح لَها و تَوَکَّلْ عَلَى اللَّهِ إنَّهُ هُوَ السَّمیعُ العَلیمُ)؛
اگر به صلح مایل شدند تو نیز از در صلح وارد شو و بر خدا توکّل کن که او شنواى دانا است.
پیامبرصلى الله علیه وآله:

الحَسَنُ و الحُسَینُ إمامانِ قاما أو قَعَدا؛
حسن و حسین دو امامند؛ چه قیام کنند، و چه قیام نکنند.

امام على‏علیه السلام:

و لاتَدفَعَنَّ صُلحاً دَعاکَ إلَیهِ عَدُوُّکَ و لِلّهِ فیهِ رِضىً ؛ فَإنَّ فِی الصُّلحِ دَعَةً لِجُنودِکَ و راحَةً من هُمومِکَ و أمناً لِبِلادِکَ؛
اگر دشمن، تو را به صلح فراخواند و خشنودى خدا در آن بود، آن را ردّ مکن؛ زیرا صلح مایه آسایش سپاهیان تو و راحتى خودت از اندوه‏ها و ایمنى سرزمین تو است.
امام على‏علیه السلام:

...فَإن أرَدتَ مُجاهَدَةَ عَدُوِّکَ فَلَن یَصلُحَ لَکَ مِن شیعَتِکَ مَن لَم یَصلُحْ لأِبیکَ لَأَنَّهُم قَومٌ لاوَفاءَ لَهُم، یُورِدُونَکَ ثُمَّ لایُصدِرُونَکَ؛
... و اگر بخواهى با دشمنت بجنگى (بدان که) کسانى که شمشیرشان سودى براى پدرت نداشت هرگز براى تو نیز سودى نخواهند داشت؛ زیرا آنان قومى بى‏وفا هستند که تو را وارد معرکه کارزار مى‏کنند آن‏گاه براى بیرون آمدن از آن یارى‏ات نمى‏کنند.
امام على‏علیه السلام:

 وَجَدتُ المُسالَمَةَ مالَم یَکُنْ وَهنٌ لِلإسلامِ أنجَعَ مِنَ القِتالِ؛
من صلح را، تا آن‏گاه که مایه وهن اسلام نباشد، کارسازتر از جنگ یافته‏ام.
امام حسن‏علیه السلام:

 إنَّ مُعاوِیَةَ نازَعَنی حَقّاً هُوَ لی فَتَرَکتُهُ لِصَلاحِ الاُمَّةِ و حَقنِ دِمائِهِم؛
معاویه در حقى که از آنِ من بود با من ستیز کرد و من براى صلاح امّت و جلوگیرى از ریختن خونشان آن را واگذاردم.
 امام حسن‏علیه السلام:
 ما أنَا بِمُذِلِّ المُؤمِنینَ ولکِنّی مُعِزُّ المُؤمِنینَ، إنّى لَمّا رَأَیتُکُم لَیسَ بِکُم عَلَیهِم قُوَّةٌ سَلَّمتُ الأمرَ لأِبقى‏ أنا و أنتُم بَینَ أظهُرِهِم، کَما عابَ العالِمُ السَّفینَةَ لِتَبقى‏ لأِصحابِها و کَذلِکَ نَفسِی و أنتُم لِنَبقى‏ بَینَهُم؛
من نه خوارکننده مؤمنان، بلکه عزّت بخش آنانم. وقتى دیدم شما در برابر دشمن قدرتى ندارید، کار را به او واگذاشتم تا من و شما در میان آنان باشیم. همچنان که آن فرزانه (خضر) کشتى را سوراخ کرد تا براى صاحبانش باقى بماند، و این‏چنین است حکایت من و شما تا در میان آنها باقى بمانیم.